همانطور که می دانید و یا احیانا اگر نمی دانید در جهان امروزه سه نوع روش حکومتی برای اجرای سیاست های مختلف در کشورها وجود دارد.

الف-حکومت دینی که تنهاترین مصداق آن در جهان جمهوری اسلامی ایران است.

ب-حکومت دینی لائیک که به نظر حقیر مسخره ترین نوع حکومت می باشد که البته قسمت دینی اش اسلام امریکایی است.

مهمترین مصداق آن در دنیای امروز کشور ترکیه است که حزب حاکم فعلی در آن به اصطلاح اسلام گرا است در حالی که در مطالب گذشته به نوع اسلام(!!) در ترکیه اشاره شد.

ج-حکومت لائیک و سکولار که در این گونه حکومت ها در روابط و قانونگذاری هایشان دین هیچ گونه نقشی ندارد و این گونه کشورها دین را یک مقوله ی شخصی می دانند.

اکثر کشورهای جهان دارای این نوع حاکمیت اند و مبدا و منشا آن امریکا و اروپاست.

با توجه به عدم فرصت کافی و همت (!!) لازم این حقیر جهت تبیین هر سه نوع حکومت و رد کردن موارد " ب " و " ج " لذا در این مجال صرفا روی سخنم با کسانی است که  بعد ازگذشت 35 سال از انقلاب اسلامی و تشکیل حکومت دینی، دانسته یا ندانسته اظهاراتی می کنند مبنی بر اینکه دین هیچ گونه برنامه ای برای مسائل سیاسی و اجتماعی ندارد و فقط برای امور فردی تعریف شده است.

در این متن هدف این است که با خواندن چندین مصداق قرآنی(این کتاب آسمانی که از هرگونه کژی و انحراف و تحریف مصونیت دارد)عزیزان را به وجود صدها آیه سیاسی در قرآن راهنمایی کنیم و اگر کسانی فرصت خواندن این کتاب آسمانی را ندارند، از خواندن این چند آیه محروم نشوند.

امید است پاسخی به افراد سکولاری باشد که می گویند: دین مربوط به مسائل شخصی، عبادی و معنوی است.

پاسخی به کسانی که می گویند: دین از سیاست جداست.

پاسخی باشد به مقدس نماهایی که خود را به عبادات شخصی دلخوش کرده اند.

(البته ناگفته نماند که در نگارش این مطلب ازبیانات و رهنمودهای حضرت حجت الاسلام والمسلمین قرائتی هم استفاده شده است و از ایشان هم کمال تشکر را داریم.)

برای تبیین این موضع که دین از سیاست جدا نیست به چندین آیه از صدها آیه سیاسی قرآن اشاره می کنیم:

ا)کاندید شدن حضرت یوسف برای خزانه داری مصر:

«قالَ اجْعَلْنی‏ عَلى‏ خَزائِنِ الْأَرْضِ إِنِّی حَفیظٌ عَلیمٌ» (یوسف، 55)

۲)درخواست مردم از ذوالقرنین برای تامین امنیت:

«قالُوا یا ذَا الْقَرْنَینِ إِنَّ یأْجُوجَ وَ مَأْجُوجَ مُفْسِدُونَ فِی الْأَرْضِ فَهَلْ نَجْعَلُ لَكَ خَرْجاً عَلى‏ أَنْ تَجْعَلَ بَینَنا وَ بَینَهُمْ سَدًّا» (کهف، 94)

۳)تلاش انبیاء برای تامین مسکن مردم:

«وَ أَوْحَینا إِلى‏ مُوسى‏ وَ أَخیهِ أَنْ تَبَوَّءا لِقَوْمِكُما بِمِصْرَ بُیوتاً وَ اجْعَلُوا بُیوتَكُمْ قِبْلَةً» (یونس،87)

۴)درخواست مردم از انبیاء برای تعیین فرمانده نظامی:

«إِذْ قالُوا لِنَبِی لَهُمُ ابْعَثْ لَنا مَلِكاً نُقاتِلْ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ» (بقره، 246)

۵)نفی طاغوت مقدمه ی ایمان است.تا زمانی که هر چیز غیر الهی را زیر پا نگذاریم به ایمان نمی‌رسیم. (این مورد شامل حکوت غیر الهی هم می شود)

«فَمَنْ یكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ یؤْمِنْ بِاللَّهِ» (بقره، 256)

البته در قرآن کلمات «لا تُطِعِ» (احزاب،1)، «لا تُطیعُوا»( شعراء، 151)، «لا تَتَّبِع» (مائده، 49)‏ و «لا تَتَّبِعُوا» (بقره،168) هم فرمان عدم پیروی از طاغوت‌هاست.

۶)اولین ماموریت حضرت موسی مبارزه با فرعون بود:

 «اذْهَبْ إِلى‏ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغى»‏ (طه،24)

۷)عدالت واقعی در سایه پیروی از انبیا و قانون آسمانی است:

«لَقَدْ أَرْسَلْنا رُسُلَنا بِالْبَیناتِ وَ أَنْزَلْنا مَعَهُمُ الْكِتابَ وَ الْمیزانَ لِیقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ» (حدید، 25)

۸)در سیاست دینی، هدف از بدست آوردن قدرت، برداشتن غل و زنجیرهایی است که آداب و رسوم غلط به گردن مردم انداخته است:

«وَ یضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَ الْأَغْلالَ الَّتی‏ كانَتْ عَلَیهِمْ» (اعراف، 157)

۹)در سیاست قرآن، دفاع از مستضعفین واجب و ترک آن مورد توبیخ قرار گرفته است:

«وَ ما لَكُمْ لا تُقاتِلُونَ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ وَ الْمُسْتَضْعَفینَ مِنَ الرِّجالِ وَ النِّساءِ وَ الْوِلْدانِ» (نساء، 75)

۱۰)کشته و تبعید شدن انبیای الیه و یارانشان هم مصداق دیگری بر سیاسی بودن حرکت های دینی است.

«وَ یقْتُلُونَ النَّبِیینَ بِغَیرِ الْحَقِّ» (بقره،61)

علاوه بر این ها حکومت های سیاسی برخی از پیامبران از جمله حضرت سلیمان(علیه السلام)، حضرت یوسف(علیه السلام) و حضرت رسول خاتم(صلی الله علیه و اله وسلم) گواه بر این موضوع می باشد.

ضمنا فراموش نشود که مهمترین نامه حضرت علی علیه السلام در نهج البلاغه هم یک نامه سیاسی است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: